Reis naar Polen - het vertrek en de eerste dag in Polen

Een Journalistiekstudent is 11 dagen in Polen

Maandag 2 mei 2005

In de hele verre verte hoor ik iets piepen. Nog geen twee seconden later krijg ik een por in m’n zij. Langzaam open ik mijn ogen en zie naast me een krullend koppie boven een rood Djeek-shirt uitsteken. Haar slaperige ogen kijken me aan met een blik van: “ik geef liever jou een tik dan de wekker, dus zet jij um ff uit”. Ik besluit het lieftallige vriendje uit te hangen en dus de wekker (die inmiddels al op 06:02 staat) met een harde klap van het nachtkastje te gooien. Ik sleep mezelf richting de douche en na een kwartier voel ik me redelijk tot leven komen. Snel ff de thee opzetten en een ontbijtje maken voor Shir en ondertussen de laatste spullen in m’n tas dumpen.

Een uur later staan we te wachten op de bus, ondertussen uitpuffend van de honderd meter slepen met de loodzware tassen. Om kwart voor negen arriveren we op het station in Arnhem, waar we na het spelen van een leuk spelletje met de bewakingscamera en het bij elkaar zoeken van de overige vier Polenklanten nog even snel een afscheidsfoto maken. Een dikke zoen, een “ik-hou-van-je-schat!” en een sprintje later staan we in de ICE en begint ons avontuur pas echt.

Na het betere ellebogenwerk weten we uiteindelijk onze plaatsten te vinden en binnen no-time zijn we in Keulen. Daar staan we net iets te lang in dubio over het wel of niet kopen van een kaartje voor de S-Bahn, waardoor de trein precies voor onze neus weg dendert. Daarmee is het dubio meteen opgelost en na wat gerommel met euro’s en bankpassen komt er een mooi vijfpersoonskaartje uit de muur rollen. De volgende trein brengt ons in rap tempo richting Flughaven Köln/Bonn en we besluiten meteen in te checken, zodat we eindelijk van alle loodzware bagage af zijn. Rosan is trouwens uiteindelijk met 23,5 kilo de onbetwiste winnaar geworden van het zwaarste-bagage-klassement, waarmee van harte gefeliciteerd! We besluiten er nog snel even wat euro’s tegenaan te gooien en het bakkie cappuccino á 3,10 euro gaat er goed in. Rond half twee staat het vliegtuig gereed en nadat we een RSI-arm hebben gekregen van het constant moeten ophouden van ons paspoort, mogen we het beschuitblik van German Wings betreden. Het is mijn eerste keer vliegen en de start voelt als het betere achtbaan-werk. Ik kan een lichte gil van opwinding dan ook niet onderdrukken als ik de huizen onder me heel snel steeds kleiner zie worden en mijn oren dicht floepen door de toegenomen luchtdruk.

Presidentieel Paleis met het monument van Poniatowski © Marek and Ewa Wojciechowscy

Anderhalf uur later landt ons vliegtuig onder een klaterend applaus op het vliegveld van Warschau. Een vlugge blik naar buiten leert ons dat het zonnetje hier net zo lekker schijnt als in Nederland en dat kunnen we wel waarderen. Met een busje worden we naar de aankomsthal gereden, alwaar we wederom ons paspoort mogen showen. Er ontstaat enige paniek onder de douanemedewerkers als de oude ID-kaart van Irf in beeld komt, maar na een hoop heen-en-weer-geren mag ook zij Polen betreden. Bij de bagageband laten we wederom zien dat we goed zijn met onze ellebogen en al onze koffers zijn dan ook snel weer in ons bezit. De eerste pinautomaat die we tegenkomen wordt meteen misbruikt om een flinke zooi Zloty’s uit de muur te trekken, zodat we tien meter verder ons eerste Poolse drankje kunnen gaan nuttigen. De prijzen blijken hier belachelijk laag te zijn, dus dat belooft nog wat met mijn shopzieke reisgenoten!

Na het opfrissende drankje trekken we de eerste de beste taxichauffeur aan zijn mouw, met de vraag of hij zo vriendelijk wil zijn om ons naar het hostel te brengen. Na het tonen van onze voorraad Zloty’s hapt de beste man direct toe en besluit zijn busje eens flink de sporen te geven. Als een volleerd coureur scheurt hij door de straten van Warschau, onderwijl zijn arme medeweggebruikers afwisselend links en recht inhalend. We komen handen en voeten tekort om niet uit het busje geslingerd te worden en vragen ons af waarom er toch van die roodwitte borden met heel groot “40” erop in de stad staan… Maar goed, nog geen tien minuten later blijkt de chauffeur ook nog een rempedaal in zijn auto gevonden te hebben en wonder boven wonder staan we precies voor het Nathan’s Villa hostel. We duwen de man zijn welverdiende centen in de hand en weg is hij weer. In het hostel aangekomen krijgen we direct onze zespersoons-kamer aangewezen. Met een oppervlakte van 3 bij 4 is het lekker knus en de kamer ziet er bovendien goed uit. Terwijl ik ondertussen als een volleerd uitwonend student netjes mijn kast inruim, besluiten de dames opvallend genoeg simpelweg hun (hut-)koffers in de kast om te draaien. Ook een manier..! Rosan weet na wat graafwerk haar gloednieuwe labtop uit haar koffer op te duiken en na wat gerammel op het toetsenbord heeft ze het alweer voor elkaar om het internet in het hostel af te tappen. Een beetje stout, maar wel errug makkelijk!

Rond zes uur moeten we snel weer naar buiten, want daar wacht onze gids Gosia. Ze studeert geneeskunde in Warschau en spreekt bijna vloeiend Engels. Aanvankelijk is ze een beetje zenuwachtig (maar wat wil je ook met van die bijdehante journalisten in je gezelschap) maar als een perfecte gids laat ze ons een aantal mooie plekjes van Warschau zien. We nemen een kijkje in het grootste park van de stad, waar een groot aantal prachtige gerenoveerde gebouwen te vinden zijn. We lopen onder andere langs een pseudo-Romeins amfitheater, het oude presidentiële paleis (waar we op de foto gaan met het beeld van een oude Poolse president) en het intelligent gebouwde House of Orange.

Image of station – Warszawa Centralna (Warsaw Central) – auteur Axe CC BY-SA 3.0

Na drie uur door de stad heen gecrosst te zijn (Gosia heeft tijdens die drie uur geen moment haar mond gehouden) beginnen onze magen wel heeel hard te rommelen en we krijgen van Gosia de tip om in de Sphinx te gaan eten. Een zeer goede tip, want het grote bord met eten blijkt zelfs voor de meeste van deze Nederlandse vreetschuren teveel! Hierna hebben we nog een kort bezoekje gebracht aan Warszawa Centralna, het treinstation van Warschau. De dag erna moesten Ellen en ondergetekende namelijk al zeer vroeg in de trein zitten, dus het leek ons geen overbodige luxe de kaartjes reeds in ons bezit te nemen. De baliemedewerkster blijkt geen letter Duits of Engels te spreken, maar een briefje met daarop onze wensen doet wonderen. Zelfs de treinkaartjes blijken hier niet veel te kosten en dus duiken we rond elf uur met een tevreden gevoel ons bed in voor onze eerste Poolse nacht. ’s Nachts schrikken we één keer wakker omdat Ellen ons mee wil delen dat “Harrie online is!”, maar afgezien van dit ‘heugelijke’nieuws is het verder gelukkig een rustige nacht. Alleen Ellen zal waarschijnlijk weinig geslapen hebben, want we nemen aan dat die uiteraard urenlang met haar vriendje heeft liggen msnen!?

Reis naar polen de tweede dag en de ontmoeting met Samuel

3e en 4e dag Gosia Ellen en ik op reis

dag 5 en 6, de dagen gaan vlug

Bezoek aan het Ministerie van economische Zaken en Arbeid

We bezoeken Westerplatte en de Sejm

Rond half zeven eruit, het is onze laatste dag

Veel lees pelezier.