Hoe behandeld men Artsen en Verpleegsters in Polen tijdens de Pandemie? Het brengt ons hier een zooitje, en het applaus hield snel op, toen kwam de haat.
(LONG READ)
Citaat wiadomosci.gazeta.pl
Kleuterschool. We willen geen kind van een dokter. Buren: ga weg, je verspreidt de plaag. Winkels. We bedienen geen verpleegsters. Hun mannen ook niet. Na het applaus van de balkons kwam: angst, haat en discriminatie. Psycholoog! Laten we reageren! Als ook maar één persoon zich verzet, weet het haat-slachtoffer dat ze niet alleen is.
Agnieszka, een verpleegster, schreef een sms: “Waarom haat de wereld ons zo erg?!”
Een paar seconden later praten we aan de telefoon. Het is moeilijk voor haar om te praten. Ze huilt. – Ze vertelden mijn man om een gedwongen stop op het werk te nemen. Omdat hij getrouwd is met een verpleegster! Iedereen denkt dat ik de pest aan het verspreiden ben. Wat gebeurt er nog meer met me, zeg het me?
En er is al eerder veel gebeurd. Bijvoorbeeld dat hij bang is om naar een winkel te gaan in een kleine stad waar hij woont. Winkelen wordt gedaan door vrienden die tassen aan een hek bij het huis hangen.
Ik wil haar niet bedienen
Agnieszka zegt: – Ik kwam terug van mijn dienst. Ik ging naar een kleine kruidenierswinkel. En ik hoor de verkoopsters praten: “Deze is hier om troep voor ons te brengen, dit is een verpleegster, ik wil haar niet bedienen”. Dus wat moest ik doen? Tranen vielen me aan. Ik liet het mandje achter waar het was en ik vertrok. Ik heb ze niets verteld. Ik kon niet eens naar ze kijken. Iedereen kent me hier, want ik meld me altijd gratis aan op lokale feesten en festivals, als een medische dienst nodig is. Dat maakt het des te moeilijker voor mij om dit alles te dragen…
De beslissing die door het bedrijf van haar man op dat moment is genomen, helpt niet.
– Het gaat niet om het geld, want hij krijgt een volledig salaris op die parkeerplaats. Maar mentaal zijn we allebei uit elkaar. Ik heb al een paar weken niet meer bij mijn gezin gewoond. Mijn man en kinderen zijn verhuisd naar mijn moeder. Ik isoleer me zo goed als ik kan, ik neem alle voorzorgsmaatregelen en ik voel me een lepralijder. Ik draag het huidige coronavirus testresultaat bij me omdat mijn werkgever ons één keer per week profylactisch onderzoekt. Ik stuurde de uitslag naar de baas van mijn man, legde uit dat we niet samenwonen, maar hij spreidde zijn armen… Ik weet dat de echtgenoten van andere verpleger van dezelfde fabriek dezelfde beslissingen hebben genomen.
“Dokters, onthoudt u van winkelen”
Paweł Doczekalski, voorzitter van het Comité van Jonge Artsen van de Regionale Medische Kamer in Warschau, somt soortgelijke gevallen meteen op.
– De aanwerving voor kleuterscholen is aan de gang in Warschau. Natuurlijk, voor het volgende jaar. En we hebben al klachten dat privé-kleuterscholen geen kinderen van artsen willen accepteren. Ze zijn bang dat deze kinderen een bedreiging vormen. Wij catalogiseren al deze gevallen. Indien nodig worden ze behandeld door een arts ombudsman.
Omdat degenen met een kleuterschool niet de enigen zijn. Een andere dokter gaf aan het begin van de epidemie gratis maskers uit aan haar buren. Sommigen van hen kwamen er toen achter waar ze werkt. Nu hoorde ze van hen dat ze beter ergens anders naar toe kan verhuizen.
Doczekalski: – Het moet allemaal bekend worden gemaakt. Stigmatiseer het. Je kunt niet zeggen dat de mensen die vechten degene zijn die de pest verspreiden. Het is niet waar en schadelijk. Dit is flagrante discriminatie.
